Da li je ova žena u češkim Sudetima sretna ili tužna dok roni suze i salutira Hitleru?
Teza da istina ne postoji već samo interpretacija, nije u potpunosti tačna, odnosno nije primenjiva na sve situacije. Recimo, istina je da je Hitler izgubio Drugi svetski rat te da je Njemački rajh pobjeđen, i tu nema mjesta interpretaciji. Slično je sa ovom fotografijom. Nakon remilitarizacije Rajnske oblasti koju je Hitler izvršio 7. marta 1936. godine, dok su Francuzi i Englezi manje-više nijemo posmatrali kršenje Versajskog i sporazuma iz Lokarna, čime je promjenio ravnotežu snaga u Srednjoj Evropi i dao sebi mogućnost da vodi agresivnu spoljnu politiku koja se prvo manifestovala anšlusom Austrije dvije godine kasnije (bez njemačkih oružanih snaga u Porajnju to ne bi bilo moguće jer je francuska vojska mogla očas posla da prodre duboko u srce Njemačke), najvažniji momenat koji je doveo do izbijanja Drugog svetskog rata bio je Minhenski sporazum.
Do međunarodne konferencije u tom gradu, i prvog primjera tzv. šatl-diplomatije koju je izmislio britanski premijer Nevil Čemberlen, došlo je zbog onoga što se dešavalo u Sudetima, češkim krajinama duž njihove sjeverne, zapadne i južne granice, gde su Njemci onomad činili bezmalo svo stanovništvo (i čak 23,3 odsto ukupne populacije zemlje) a Čehoslovačku kao svoju državu nisu priznavali.
Nevolja za Čehoslovačku bila je u tome, što ta zemlja bez Sudeta nije mogla da postoji, kako tada tako ni sada: brdsko-planinski Sudeti zaokružuju njenu teritoriju i donose joj sigurnost i bezbjednost, bez Sudeta ona se nije mogla da brani, zbog čega su joj pobjednici Prvog svetskog rata i ostavili te krajeve (u sklopu Austrougarske monarhije, podeljene na Austrijsko carstvo i Ugarsko kraljevstvo, Kraljevina Češka je bila dio Austrije; Sudeti su bili dio Češke). Ni u jednom trenutku nakon uspostave Čehoslovačke nije situacija sa sudetskim Njemcima bila dobra, a kamoli idealna. Ali stvari su otišle dovraga nakon što je Adolf Hitler 31. januara 1933. postao njemački kancelar, a posebno nakon što je, poslje smrti starog feldmaršala Paula fon Hindenburga, naredne godine objedinio položaje državnog poglavara i poglavara vlade te prisvojio zvanje „njemačkog firera“.
Sudetonemačka partija obrazovana je osam mjeseci nakon što su nacisti došli na vlast, a maja 1935. godine postala je sa 15,2 odsto glasova najmoćnija parlamentarna stranka u čitavoj zemlji, budući da je zadobila povjerenje 68 odsto njemačkih birača.
Taj broj je narednih par godina rastao pa je maja 1938. na lokalnim izborima osvojila 88 odsto njemačkih glasova; dva mjeseca kasnije broj njenih članova je narastao na 1,3 miliona što znači da je 40,6 odsto svih čehoslovačkih Njemaca bilo u toj političkoj organizaciji: praktično svi punoljetni muškarci. Šta su tražili? Pripajanje Njemačkom rajhu. Kako su to mislili da ostvare? Pobunom, što građanskim buntom što oružjem. Pomenuti izbori maja 1938. godine donijeli su Sudetonemačkoj partiji kontrolu nad praktično svim rubnim opštinama i okruzima Čehoslovačke, gde je građanstvo počelo otvoreno da negira autoritet države. Obrazovani su paravojni frajkori, policija i žandarmerija su morali da reaguju, to se odmetnulo u nasilje, a pošto nasilje hrani nasilje, spirala je postala nezaustavljiva. Kriza je počela da eskalira, Hitler je otvoreno tražio te etničke njemačke teritorije, otvoreno je prijetio, i velike su se sile uključile u rešavanje problema.
Šta su uradile Francuska i Velika Britanija? Prodale su Čehoslovačku, izdale su češki narod i predale Sudete u ruke Adolfu Hitleru. Minhenskim sporazumom koji je potpisan 30. septembra 1938. godine — čiji su potpisnici bili Nevil Čemberlen ispred Ujedinjenog Kraljevstva, Eduar Daladje ispred Francuske Republike, Benito Musolini ispred Kraljevine Italije i Hitler ispred Njemačkog rajha — Treći rajh je početkom oktobra izvršio okupaciju i pripajanje tih područja, na opšte oduševljenje tamošnjeg njemačkog življa.
Fotografija sa početka teksta prikazuje sudetsku ženu koja plače dok salutira Adolfu Hitleru, dok se ovaj trijumfalno u svom otvorenom automobilu vozi ulicama grada Heba. Objavljena je u nacističkom partijskom organu „Folkišer beobahter“, i njen izvorni potpis je govorio o snažnim emocijama koje su preplavile sudetske Njemce koji nisu mogli da zadrže suze radosnice jer se napokon vraćaju u okrilje otadžbine. Međutim, kada je fotografija objavljena u Americi, potpis je glasio: „Tragedija ove sudetske žene, koja nije u stanju da sakrije svoju tugu dok je primorana da salutira pobjedonosnom Hitleru, tragedija je tihih miliona koji su ’osvojeni’ hitlerizmom uz pomoć ’vječne upotrebe’ bezobzirne sile.“
Šta je od ovoga istina? Istina je gotovo sigurno ona prvobitna nacistička interpretacija, ako se uzmu u obzir ostale fotografije iz tog doba, na kojima se opšta euforija vrlo jasno vidi. Uostalom, dovoljno je pogledati celokupnu sliku priloženu iznad i sve je jasno. Osim ako se, naravno, u grupu veselih Njemaca nije ubacila i neka nesrećna Čehinja koja zna da joj se sprema progonstvo ali se nada da ga je moguće izbeći.
Nakon ovoga, Mađarska i Poljska su otele svoje dijelove Čehoslovačke, nacisti su podstakli slovačka separatistička stremljena, i proljeća 1939. godine Njemačka je okupirala ostatak Češke od koje je napravila protektorat, dok je Slovačka postala marionetska država.
Ovakva pomirljivost britanske i francuske vlade, i nedostatak reakcije prilikom kršenja Minhenskog sporazuma, imalo je za posljedicu Hitlerovo preračunavanje oko moguće reakcije Engleske i Francuske zbog napada na Poljsku, što je dovelo do Drugog svjetskog rata koji je doveo do toga da danas u Sudetima više nema Njemaca: svi su nakon tog sukoba protjerani iz obnovljene Čehoslovačke, a njihova je imovina konfiskovana.
Izvor: Telegraf
